Vanochtend was ik bij de crematie van een oude en zeer dierbare vriendin. En zoals zo vaak eerder gebeurd is, zat ik daar vervuld met spijt. Spijt dat ik haar nooit meer ben gaan opzoeken om ons te verzoenen na onze breuk. Spijt dat ik haar nooit beter heb leren kennen. Wanneer zal ik het ooit leren?
Dag lieve Ankie, moge je rusten in vrede.
