Waarom ik mij bekeerde tot het Katholieke geloof.
Ik ben geen geboren katholiek, maar vanaf mijn geboorte was ik voorbestemd om katholiek te worden.
Toen mijn moeder 8 maanden zwanger was van mij, traden er complicaties op en mijn vader bracht haar achterop zijn fiets naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Toevallig was dit een Katholiek ziekenhuis, gerund door nonnen. Alles ging goed en ik werd geboren. Een van de nonnen kleedde me in een nonnenkapje en droeg me door het ziekenhuis, om het schattige pasgeboren nonnetje aan de patiënten te laten zien. Onze buren aan de overkant waren Katholiek en de vrouw des huizes was als mijn tweede moeder; we deelden een grote liefde en hadden een sterke band die duurde totdat ik op mijn 14e naar India vertrok. Ik wilde, net zoals zij, katholiek zijn, naar de kerk gaan en leren bidden voor de maaltijd. Natuurlijk gebeurde er niets van dit alles, dus bedacht ik mijn eigen gebeden en reciteerde het ABC voor de maaltijd. Zo leken in elk geval mijn lippen te bidden!
Op de protestantse school waar ik naartoe ging, kwam elke vrijdagmiddag een dominee ons verhalen uit de Bijbel vertellen. Ik genoot van elke minuut en kan me nog steeds enkele van de verhalen herinneren die hij vertelde. Tot mijn 12e, toen ik naar de middelbare school ging, vond er dus veel christelijke inprenting plaats.
Ik kom uit een vreemd geslacht. Mijn grootmoeder van vaderskant was een Indonesische, en mijn grootvader kwam uit de achterhoek. Ze waren vrijmetselaars en stichtten de eerste gemengde loge in Nederland, samen met hun spirituele leraar, Adolph Ernestus Thierens, een gerenommeerd astroloog. Hij had de overtuiging dat jaloezie de meest destructieve emotie was die een mens kon hebben, en leerde hen dat het leiden van een ‘open huwelijk’ daarom de voorkeur had. Mijn grootmoeder leefde volgens de Bhagavat Gita, een van de Hindoestaanse geschriften en mijn grootvader was een expert in Tarot-lezingen. Ze waren allemaal astrologen, inclusief mijn ouders. Mijn grootvader leerde me over reïncarnatie toen mijn oma stierf, toen ik 10 jaar oud was.
Toen ik 12 was, werd de eerste Indiase yogi in ons gezin geïntroduceerd en mijn vader leerde me mediteren. Hij zei me dat ik me een opgekrulde slang aan de onderkant van mijn ruggengraat moest voorstellen, die langzaam wakker werd en zich een weg naar de bovenkant van mijn hoofd baande. Deze slang wordt de Kundalini genoemd en wordt beschouwd als goddelijke energie. Omdat ik een visueel denker ben, zag ik steeds zijn tong in en uit zijn bek schieten. Ik heb deze meditatie voor een groot deel van mijn leven gedaan. Twee jaar later, toen ik 14 was, besloten mijn ouders dat ik mijn moeder naar India zou vergezellen om een 9 maanden durende yogalerarenopleiding te volgen, zodat ik een vak kon leren. Ik ben uiteindelijk 5 jaar gebleven, mijn moeder is 10 jaar gebleven.
De goeroe, of spiritueel hoofd van de ashram, besloot me op te voeden als een Indiaas meisje. Ik werd formeel ingewijd in het Hindoeïsme en leerde vele manieren van aanbidding en rituelen. Zoals de dagelijkse aanbidding in de Shiva-tempel, die wordt afgebeeld als een fallussymbool dat zich in een vulva-achtige structuur bevindt. Mij werd verteld dat ik op maandag moest vasten om een goede echtgenoot te krijgen, en ik moest dagelijks een hoofdstuk van de Bhagavat Gita reciteren, voordat ik mocht eten. Elke maand op volle maan moest ik de gehele Gita lezen.
Na ongeveer een jaar werd ik ingewijd tot monnik. Hiervoor werd mijn hoofd kaalgeschoren en droeg ik oranje gewaden. Het was een druk en inspannend leven in de Ashram, van vroeg in de ochtend tot ‘s avonds laat waren we bezig met koken voor grote aantallen mensen, schoonmaken, op kantoor werken, de schriften bestuderen en veel yogalessen geven. In de Hindoestaanse traditie wordt de spirituele leraar gelijkgesteld aan God en word er van je verwacht dat je blindelings gehoorzaamd en je leven volledig in dienst stelt. Het was leven in slavernij. Hier heb ik geleerd om een mens tussen mij en God te plaatsen, iets wat ik daarna voor de rest van mijn leven ben blijven doen, totdat ik mij bekeerde. Afgezien van de eisen van totale loyaliteit bleek deze leraar een monster te zijn. Er volgden 5 jaar van onbeschrijfelijk en gewelddadig seksueel en fysiek misbruik, inclusief abortus. Ik ga niet in details treden, maar ik vermeld het hier omdat er zoveel mensen zijn die in soortgelijke omstandigheden zijn geraakt, die net als ik destijds, niet weten wat ze hiermee aan moeten, met wie ze er wel of niet over kunnen praten, en hoe ze in Godsnaam hun wonden kunnen helen.
Pas door dit te schrijven zag ik de verbanden. Dit alles gebeurde 2 jaar nadat mijn vader me had geleerd om te mediteren op een ontwakende slang binnenin mijn lichaam! De goeroe gaf me een vloek. Hij zei dat als ik hem ooit zou verlaten, ik in een rolstoel zou belanden, net als een van mijn zusjes. Ik verliet hem en ik belandde nooit fysiek in een rolstoel, maar ik bleef een spirituele en emotionele kreupele voor het grootste deel van mijn leven, lijdend aan extreme lethargie en depressie, totdat ik Jezus en Zijn Moeder Maria in mijn hart verwelkomde.
Na 5 jaar keerde ik terug naar huis, stortte me in allerlei wereldse geneugten en vierde mijn nieuwgevonden vrijheid. Ik kreeg mijn dochter op mijn 24ste, maar mijn wonden waren niet genezen. Drie jaar later vond ik een andere Indiase goeroe en verhuisde ik met mijn kleine meisje naar de VS. We hebben 3 jaar met hem rondgereisd, waarvan we het laatste jaar in India doorbrachten. Hij zorgde op een heel andere manier voor ons dan de eerste goeroe, we werden goed gevoed, mooi gekleed en hij overlaadde ons met sieraden (met 'ons' bedoel ik mezelf en een groot aantal andere jonge vrouwen). De discipline in deze ashram was streng en de focus lag op meditatie (dezelfde slang) en het bestuderen van de Indiase geschriften. Maar naarmate ik dichter bij hem kwam, bleek hij toch niet veel van de andere leraar af te wijken. Na zijn dood ben ik samen met mijn dochtertje naar Nederland teruggekeerd.
Mijn hele leven was ik altijd op zoek naar God, maar ik was zo verward, geïndoctrineerd en gemakkelijk te beïnvloeden, dat ik meestal op de verkeerde plekken zocht. En toen raakte de new-age mij. Het begon met het lezen van alle 'Seth spreekt' boeken van Jane Roberts en ik begon te spelen met het Ouija bord, gevolgd door een periode van automatisch schrijven en channelen, nooit wetende wat ik deed en nooit wetende wie of wat ik uitnodigde. Ik ging vaak op zoek naar paragnosten en woonde Tarotlezingen bij. Zonder uitzondering trok ik bij elke Tarrotsessie de kaart van de duivel. Ik ontmoette een Amerikaanse spirituele leraar, die beweerde verlicht te zijn. Ik volgde en diende haar 12 jaar lang. Ik zette haar Europese organisatie op, redigeerde en hielp bij het vertalen van haar boeken en tolkte voor haar op Nederlandse bijeenkomsten en programma's. Ze bood een systeem aan dat 'het einde van het lijden' beloofde. Het bestond uit een mentaal proces in de vorm van een vragenvorm, om alles te onderzoeken wat je ellende of pijn bezorgde. Bijkomstigheid is dat haar workshops en programma’s mensen de hoofdprijs kostte en haar in korte tijd miljonair maakte.
Net als bij de Indiase goeroes plaatste ik haar tussen mij en God, en al mijn aanbidding en focus ging naar haar. Haar eerste biografie genaamd 'Roep in de woestijn', wees naar Johannes de Doper en ze vergeleek zichzelf met Jezus. Ik was bedreven in haar methode en werd redelijk onafhankelijk, reisde door heel Europa en gaf workshops en trainingsprogramma's, terwijl ik veel geld verdiende. Toen ze zich realiseerde dat ik aan populariteit won, schopte ze me eruit en verbood mensen om mijn programma's bij te wonen. Ik verloor van de ene op de andere dag mijn hele bron van inkomsten en stortte wederom in een diepe depressie.
Ik stapte over naar een andere new-age leraar die het had over non-dualiteit. De non-dualiteitsleer is nog steeds erg populair onder hedendaagse spirituele zoekers. Het gaat er eigenlijk over dat niets bestaat. Er is geen wereld, geen jij, geen vrije wil, geen God en alleen maar ‘niets’. Alles is een droom waar je uit wakker moet worden. Er word je geleerd dat je niet de 'doener' bent, dat je niet denkt, maar ‘gedacht’ wordt. Dit ontslaat je in principe van elke vorm van verantwoordelijkheid. Mensen die zich hier diep in hebben ondergedompeld, wanen zichzelf in een soort gelukzalige staat, die hen ervan overtuigt dat ze verlicht zijn, of op zijn minst verlichting naderen. Verlicht zijn betekent één zijn met God.
Vermengd met hun theorie dat we allemaal onze eigen realiteit creëren, belooft dit je in feite de spirituele en materiële jackpot. Alles is mogelijk en het heeft niets met God te maken. Deze hele gedachtegang komt rechtstreeks voort uit een van de hindoeïstische geschriften. Ik ging diep genoeg in dit konijnenhol om uiteindelijk het contact met God te verliezen. Ik had altijd mijn hart gevolgd bij het zoeken naar Hem, maar ik raakte er van overtuigd dat Hij niet bestond en dat we in een soort willekeurig universum leven, waar je geluk hebt of niet. Er is niets dat je kunt doen en bidden is zinloos.
Het voelde alsof ik een dieptepunt had bereikt en dat mijn depressie permanent of chronisch was. Alles was donker. Ik voelde me oud, dik en ‘passé’. En vanaf nu zou het alleen maar erger worden. Tijdens dit new-age gebeuren had ik een gesprek net mijn goede vriendinnen Charlotte en Lee die zich al bekeerd hadden tot het Katholieke geloof. Ik vertelde hen dat ik hen volledig respecteerde en graag hun verhalen wilde horen, maar dat ik hen niet op deze weg zou volgen. Christen worden stond ver bij mij vandaan en eigenlijk voelde ik me er een beetje boven verheven.
Op een dag hield ik het niet meer uit en belde Charlotte om hulp. Ze zei dat ze me een katholiek gebed ging sturen. Het kon me niet meer schelen, ik was bereid om alles te doen, als deze duisternis maar zou verdwijnen. Ze stuurde me het gebed van Wonderbaarlijk Vertrouwen van onze Lieve Vrouwe van Tepeyac. Zoek het op, het is echt prachtig. Ik bad het vele malen, voor veel verschillende dingen. Aanvankelijk gebeurde er niets, althans dat dacht ik, maar na een paar weken begon het Onze Vader, dat ik als kind had geleerd, zich in mijn hoofd te herhalen. Ik kon er gewoon naar luisteren. Het ging wekenlang door, in al mijn wakkere momenten, en ik zag beelden voor me dat ik gedoopt werd. Ik voelde me verrast, verward en beschaamd en vertelde het aan niemand. Na een tijd besloot ik een priester te bellen, zodat ik er met iemand over kon praten.
Pastoor Carlos Fabril en ik kwamen het hierop volgende jaar wekelijks samen om te praten en te bidden. Ik had het erg moeilijk met het hele christelijk/katholieke gedoe, vooral met verhalen over het Vaticaan, de pedo-priesters en de pausen en bisschoppen die hen schijnbaar de hand boven het hoofd hielden. Vader Carlos heeft me nooit veroordeeld of berispt, maar liet me gewoon al mijn twijfels uiten. Ik begon ook de H. mis en onze lokale Bijbellessen bij te wonen. Ik werd gedoopt tijdens Pinksteren en mocht eindelijk de Heilige Communie ontvangen. Mijn lieve vriendin Charlotte vloog over om de ceremonie bij te wonen en mijn peetmoeder te zijn.
Op een dag was ik aan het bidden en met God aan het praten toen er ineens een hele duidelijke aanwezigheid voelbaar was, aan de linkerkant van mijn gezicht. Ik hoorde heel duidelijk een stem die zei: "Ik kijk altijd naar je en je hebt altijd mijn onverdeelde aandacht." Er waren veel ervaringen in het begin, voornamelijk de ervaring van een zeer gelukzalige staat die dagenlang kon duren. Natuurlijk eindigde de huwelijksreis na een tijdje, maar dat gold ook voor de duisternis!
De nacht voordat ik gedoopt werd, droomde ik van mijn vader. Hij straalde en glimlachte naar me met een grote glimlach. Het voelde alsof hij me zijn zegen gaf. De dag erna zat ik met mijn kinderen aan de terrastafel en opeens zag ik een klein plastic zakje op tafel liggen. Ik pakte het op en zag dat er het handschrift van mijn vader op stond en dat er een hele hoop kleine edelsteentjes in zaten (die hij vroeger verzamelde). We waren verbaasd en vroegen ons af waar het vandaan kwam, want ik had het nog nooit eerder gezien. Ik keek weer naar de tafel en er was nog een zakje verschenen, ook gevuld met steentjes die op diamanten leken. Ik heb nog steeds geen idee wat dit betekende, tot op de dag van vandaag niet, maar het was een leuke touch!
Mijn leven als katholiek begon zich te ontvouwen. In het begin als ik naar de mis ging, begon ik te snikken en beefde mijn hele lichaam terwijl er tranen van dankbaarheid over mijn wangen stroomden. Ik werd actief in de kerk, deed vrijwilligerswerk en werd onderdeel van een prachtige gemeenschap. Mijn kinderen en kleinzoon wonen bij ons, dus het leven is behoorlijk druk, maar 's avonds dook ik in Google en YouTube en begon een ontdekkingsreis naar alle geweldige katholieke auteurs die er blijken te zijn en eveneens geweldige priesters, ik bestudeerde de levens van verschillende heiligen en zag allerlei films over Jezus en de apostelen. De beste tot nu toe is The Chosen. Mijn honger was groot en ik moest het allemaal in me opnemen en verwerken.
Toen nodigde Charlotte me uit voor een reis naar het Heilige Land, geleid door Roy Schoeman, een bekeerde protestant, die een uitstekend auteur en een zeer inspirerende spreker is. Zijn YouTube-kanaal is daar een getuigenis van. Ik had zijn boek "Salvation is from the Jews" al gelezen en naar zijn Radio Maria-podcasts geluisterd. Het is zijn missie om zoveel mogelijk Joodse mensen te laten bekeren tot het katholieke geloof. Een van zijn meest fascinerende uitspraken vind ik: “Katholieken zijn eigenlijk Joden die Christus erkend hebben en Joden zijn eigenlijk Katholieken die Christus niet erkend hebben”. Ik had Israël in 1999 bezocht met de new-age lerares en veel van de heilige plaatsen gezien, maar dit was een heel andere ervaring. Het werd de reis van mijn leven. Als ik nu mijn dagelijkse rozenkrans bid, heb ik visuele herinneringen aan alle mysteriën, die het gebed alleen maar verdiepen en verrijken.
Woorden kunnen mijn dankbaarheid aan God niet uitdrukken voor het feit dat Hij me terug naar huis heeft geroepen en me heeft geholpen mijn geloof te verdiepen, dat Hij me in een gemeenschap heeft geplaatst die als een familie voelt en dat Hij me voortdurend over het gebed onderwijst. Het was een onmiddellijke en onverwachte wending. Ik heb vrienden en familie verloren door mijn bekering tot het katholieke geloof. Sommigen van hen kunnen en willen het gewoon niet begrijpen, en hoewel dit me soms verdrietig maakt, begrijp ik waar ze vandaan komen, omdat ik er zelf het grootste deel van mijn leven ben geweest, verward en wanhopig proberend om dit ding dat 'leven' heet te begrijpen. Maar nu ben ik op een heel diep niveau aan het leren dat zonder Gods genade, zonder de Aanwezigheid in de Eucharistie en zonder onze Heer Jezus Christus, het leven nooit zin kan hebben.